It takes one to know
Jaren geleden werkte ik bij een groot bedrijf met veel vestigingen door het hele land. Iedere vestiging deed zijn eigen inkoop. Dus besloot de drectie dat centrale inkoop vast tot lagere inkoopprijzen zou leiden. Na uitgebreide onderzoeken en consultaties werd een Centrale Inkoop afdeling opgericht. Voortaan moest inkoop centraal georganiseerd worden. Dat zou enorme inkoopprijsoordelen kunnen opleveren.
Binnen de kortste keren na de oprichting van de Centrale Inkoopafdeling stonden een aantal belangrijke producten op de schaarste lijst. “Er waren steeds maar stakingen bij de fabriek in Duitsland,” aldus de leverancier. En dan weer: ” Er zijn productieproblemen.”
De druk vanuit onze vestigingen werd met de dag groter, we lieten onze directie met hun directie bellen, vroegen naar andere fabrieken, niets hielp.
Achteraf gezien hadden we bij de leverancier in zijn magazijn moeten gaan kijken of bij de fabriek in Duitsland, maar we waren naïef. Heel naïef.
Tot we een medewerker van één van onze vestigingen spraken. Hij was altijd al tegen de oprichting van de Centrale Inkoop Afdeling was geweest. “Wij zijn gewoon betere inkopers dan jullie.” “Hoezo?” vroegen wij “Nou al die producten die jullie op schaarste hebben staan, die hebben wij ruim op voorraad liggen in ons lokale magazijn.”
Verbijstering sloeg toe bij ons tot een slimmerik vroeg aan de medewerker: “wat hebben jullie ervoor betaald?”
Bleek de lokale vestiging gemiddeld drie keer de prijs te betalen die wij als centrale inkoopafdeling hadden bedongen!
Iedere keer als ik lees over de “problemen” bij Astra Zeneca, moet ik aan de wijze lessen denken die wij toen geleerd hebben.