Buitengesloten
Laatst had ik mezelf buitengesloten. Op zich niets nieuws. Distracted is my middle name. Maar deze keer kwam ik er pas om een uur of half één achter. Half één ’s nachts wel te verstaan. Mijn huisgenoten sliepen. Diep ontdekte ik al snel. En om nou vrienden die een sleutel van mijn huis bewaren te straffen, ging me wat ver. Dus ik besloot de nacht in een hotel door te brengen.
Hotel boeken, makkelijker gezegd dan gedaan
Ik heb het via Booking.com geprobeerd. Onmogelijk, ik voelde me net Assepoester. Het was al de volgende dag volgens het systeem, want na twaalf uur ’s nachts. Vervolgens heb ik geprobeerd een paar hotels in de buurt te bellen. Het bandje verwees me naar Booking.com of naar een eigen online reserveringssysteem. Dat vervolgens evenmin als Booking.com de mogelijkheid bood nog een kamer voor het restant van deze nacht te boeken.
hotel binnenlopen, hoe dan?
Ten einde raad ben ik naar een hotel in de buurt gelopen waar ik alleen binnen kon worden gelaten als ik een reservering kon laten zien. Quod non
Artificial Incompetence
Normaal zou ik dit verhaal niet de moeite van het vertellen waard vinden. Het was zomer, warm en droog. En ik was in mijn eigen stad.
Ware het niet dat ik recent weer werd geconfronteerd met Artificial Incompetence van de bovenste plank.
Veel schrijnender
Ik zat in Flixbus en bij een stop was een jong meisje met een baby die mee wilde. Er was plaats zat en ze had contant geld. De chauffeur was helder:
“U kunt alleen boord komen met een online reservering.”
“Maar dat wist ik niet, kijk ik heb geld en u heeft plaats. De baby is ziek en ik moet naar mijn ouders toe.”
De chauffeur bleek standvastig.
“Alleen met een online boeking.”
Dan maar online toch?
Ondertussen waren wij in de bus koortsachtig bezig Flixbus op onze smartphones op te zoeken. To no avail.
Het was al voorbij het tijdstip dat de bus vanaf deze locatie had moeten vertrekken.
System says No
Ondanks onze protesten is de bus zonder moeder en baby vertrokken. Haar vertwijfeld huilen is ons nog lang bijgebleven.