Ze had het helemaal uitgekiend. Dit ging de ideale Teams vergadering worden. Een stief uurtje lopen naar een fantastische strandtent. Daar zich rustig installeren onder het genot van een cocktail. Wat zou ze nemen? Ze twijfelde tussen een scroppino en een bloody mary.
En dan een uurtje vergaderen. Zou ze de camera uitzetten om de anderen niet de ogen uit te steken?
Ha daar zag ze het bord Zeus Beach al. Grappig die mannen die nog een laatste hand aan de strandtent aan het leggen waren. Italiaanse slag zeker. Op Scheveningen stonden was alles af ruim vòòr Pasen.
Inmiddels was ze de strandtent ingelopen en ook al weer uit. Het beloofde terras? In geen velden of wegen te bekennen. De comfortabele strandstoelen? Niente? De bar met haar scroppino? Moest nog gebouwd worden.
Geen tijd om boos te worden. Waar kon ze een zitplek in de schaduw vinden? Niet hier. Dus dan maar zo snel mogelijk terug naar de stad teruggelopen op zoek naar een acceptabele vergaderplek.
En gelukkig net voor de aanvang van de vergadering zag ze langs de kant van de weg een laag muurtje in de schaduw. Lousy but useful.
Waar zat de link ook al weer. Camera aan of uit? Uit natuurlijk. Niet een erg jaloersmakende plek. Rug naar de weg om zich beter af te sluiten van alles dat voorbijkwam. Oh ja ook dat nog. Zij kon de anderen verstaan, maar niemand kon haar verstaan. Tien keer checken. Haar mic stond echt aan. Uitloggen en weer aanmelden. Euvel niet verholpen. Gelukkig zat haar collega Samia ook op de call en kon ze met haar communiceren via Signal. Wel heel erg intensief. Ze kon echt veel sneller praten dan typen.
Vaag registreerde ze dat er vlakbij, achter haar rug, een enorm ratelend brommertje stopte. Niet op letten. Geconcentreerd blijven op de call. Wat besproken werd was veel te belangrijk en het ging snel. Praat het mannetje op de brommer tegen haar? Ze kijkt even achterom. Ja hoor. Ze maakt een geïrriteerd gebaar naar hem dat hij weg moet gaan. Hij praat nog harder terug. Ze laat hem haar smartphone met Teams erop zien zodat hij begrijpt dat zij nu niet gestoord kan worden. Hij raakt haar aan en praat nog harder. Ze bijt hem in het Engels toe dat ze geen Italiaans spreekt en draait zich terug naar de vergadering.
Wat gebeurt er nu weer achter haar? De motor wordt uitgezet. En ineens zit het mannetje op het muurtje tegenover haar en zwaait geld in haar gezicht, best veel geld trouwens. What the hell? Nu schreeuwt ze echt tegen hem nog steeds in het Engels dat hij haar niet moet storen en wendt zich ostentatief van hem af. Hij blijft nog even zitten en dan voelt ze dat hij opstaat richting brommertje.
Net als ze opgelucht wil ademhalen, voelt ze dat hij haar een boze stomp geeft ten afscheid.
Pas lang na afloop van de call realiseert ze zich dat ze waarschijnlijk op een pickup plek is gaan zitten en dat noch haar lange wijde rok noch haar hoogesloten blousje voldoende waren om het mannetje te doen beseffen dat ze maar een domme buitenlandse was die de lokale mores niet kende.